een spel speelt iedereen speelt een spel op reis op reis in nachtelijke uren zover zien zover komen zien te komen in minder gevaarlijke nachtelijke uren dat vluchten geen zin heeft op te houden een spel te spelen gemeenschappelijk van melodie zonder ophouden
vermoeiend uitzonderlijke opmars van afzijdigheid eenling niet ver van de oever ging hij van boord hierna verwarrend verlangen naar routine langgeleden lang - geleden onopgemerkte ochtendgloren opgedoken geen mooi weer spelen
synthese benadrukken niet uit het oog verliezen wat waar kan zijn hoe die tot stand komt verzamel ik overtuigende botsingen van historie en heden volken zijn wie ze zijn licht donker de nacht in rennen verdwalen eenvoudig oog op oorsprong [niet] verliezen
de aanvaring aanvaardbaar maken verrotting ontleden bloedwegen volgen plausibele onzin kan waar zijn tot de verbeelding spreken onvoorspelbare gelaagdheid van ons ware leven voor waar nemen aanvaardbaar maken van de aanvaring
censuur waarheid menselijke waarheid waarheid van wat niet bestaat waar is de verbinding ? ouvre la tête van emoties timing los van alles gekeerd werelden lenen mijn hoofd openen een emotioneel oeuvre in mezelf
wegvliegen de ruimte in is niet vanzelfsprekend humaniteit spectrum van kleuren gunstige tijden voor gevoeligheden magische klanken die raken waardoor wordt het lot bepaald ?
namen geven willen we steeds nieuwe fenomenen in onaantastbare bossen waar het beangstigend koud is ik me herinner ronddwalend zwalkend te zien mijn vader
Ieder beeld, iedere zin, elk woord is een zelfstandige mededeling. Het tijdelijke, het vluchtige, het voorbijgaan van dingen wil ik aanreiken. De toon is dromerig elegisch zelfs, wat samenhangt met de betekenis die reizen vertegenwoordigt. Het voortdurend ontmoeten en weer loslaten. Het komt er op aan een plek te creëren waar aandacht kan worden gespitst. Waar de sfeer dermate gericht is op zorgvuldigheid en het openen van mogelijkheden dat het voor ogen staande levendige als vanzelf zou bestaan.